Rozdział 1 - Odzyskana nadzieja

Nataniel siedział w ogromnym fotelu intensywnie wpatrując się w szkiełko teleskopu. Pokój spowity był ciemnością. Tylko gdzieniegdzie błyszczały żółte kule, dające wystarczająca ilość światła, aby widzieć wysunięte przed siebie ręce. Po kilku godzinach jakie chłopak spędził w samotności, ciągłym milczeniu i zupełnej ciszy, mosiężne drzwi powoli odchyliły się i weszła przez nie wysoka dziewczyna ubrana w bluzkę w odcieniu świeżo ściętej trawy z dekoltem typu cowl neck oraz czarnych, dopasowanych spodniach. Spojrzała troskliwie na swojego fratris siedzącego przy urządzeniu.

- Nataniel. Mówiłam ci abyś nie siedział tyle przy teleskopie. Do tego w takich warunkach. Co jak co, ale ty powinieneś wiedzieć, że wywar poprawia wzrok tylko na krótki czas. - poczekała kilka sekund na odpowiedź, jednak chyba żadna siła nie oderwałaby jej przyjaciela od pracy – Spokojnie. Pojawią się wtedy gdy nadejdzie czas. Nie przyspieszysz tego psując sobie oczy. Słuchasz mnie w ogóle? Nataniel!

Ale on jak siedział, tak ani nie drgnął. Nawet nie udawał, że jej słucha. Najprawdopodobniej w ogóle nie słyszał tego, że weszła do pokoju, a tym bardziej faktu iż kierowane były w jego stronę jakieś słowa. Był jak zaczarowany w swoim małym świecie.

Dziewczyna podeszła do fotela. W smudze niewielkiego światła wydobywającego się z kul jej karnacja wydawała się być bardziej karmelowa niż w rzeczywistości była. Kiedy stanęła na podeście oddzielającym siedzisko i urządzenie od reszty podłogi spostrzegła, że ubrania Nataniela są okropnie pomięte, jakby tam spał. Dookoła porozrzucane były sterty papierów, a palce chłopaka były ubrudzone ołówkiem. Wzdychnęła w duchu i pokręciła bezradnie głową.

Już zmierzała do drzwi, którymi przed chwilą weszła, gdy nagle blondyn zerwał się z miejsca sprawiając, że fotel przewrócił się na bok. Mrugnął kilka razy aby wyostrzyć wzrok i ponownie przyłożył oko do szkiełka. Dziewczyna stanęła lekko zaniepokojona tym co się przed chwilą wydarzyło. Patrzyła na niego wyczekując jakiś wyjaśnień.

Po około minucie odszedł od teleskopu i spojrzał na przyjaciółkę. Jego twarz promieniała, oczy błyszczały z podniecenia a dzięki żółtej, świetlnej poświacie, wyglądał jakby spłynęła na niego jakaś moc.

-Kim. Mogłabyś zawołać tutaj mojego ojca? To bardzo ważna sprawa. - jego wygląd wcale nie odzwierciedlał tego w jaki sposób do niej mówił. Wypowiadał słowa spokojnie, opanowanie i z tą jego gracją i starannością, zwracając uwagę na każdy akcent.

- Nie. Dopóki nie powiesz mi o co chodzi. - skrzyżowała ręce na piersi i patrzyła się prosto w jego piwne oczy nie mając najmniejszego zamiaru dać mu wygrać

- Jeszcze nie. Muszę mieć potwierdzanie. Nie mogę robić wam nadziei a potem wszystko zepsuć. - Kim podniosła wesoło jeden kącik ust

- Cóż. Kastiel miałby kolejną okazję, aby cię walnąć. - odwzajemnił skromnie uśmiech i położył jej rękę na ramieniu

- Nie tym razem. Jeszcze nie. - ostatnie słowa powiedział już prawie szeptem a z jego oczu powoli znikał błysk i dziwna radość, więc Kim musiała kolejny raz wypełnić jego prośbę. Zawsze jak było to coś ważnego nic jej nie mówił, za każdym razem obiecywała sobie, że to ostatni raz gdy mu ulega, i tym razem też tak było. Spuściła ręce wzdłuż ciała i wyszła bez słowa.

Nataniel odwrócił się i podszedł do jednego z obrazów wiszących na ścianie. Już niedługo wszystko się skończy. Będziemy wolni. Pomyślał cały czas wpatrując się w płótno w złotej ramie, przedstawiający Pierwszego nadnaturalnego. W dłoniach trzymał dwa dary od Anielicy, dzięki której istniał. W lewej lustro, a w prawej miecz z rękojeścią w kształcie lilii. Wspaniałe przedmioty, pełne mocy potrzebnej światu, jak i coś co mogło go zniszczyć. Wyglądał na dumnego, pewnego swoich umiejętności, jakby ktoś tchnął w niego całkiem nowe życie. I tak w rzeczywistości było.

Drzwi otworzyły się a przez próg wszedł mężczyzna w średnim wieku. Światło podkreślało jego jasno brązowe włosy oraz większość niewielkich zmarszczek jakie znajdowały się na jego czole i wokół oczu. Chłopak od razu oderwał wzrok od malowidła i przeniósł go na sylwetkę osoby, która w bardzo krótkim czasie przemierzyła całą długość pokoju i znajdowała się już przy nim.

- Coś się stało synu? Kim była zaniepokojona gdy prosiła mnie, abym tu przyszedł.

- Myślę, że nadszedł już ten czas. - mężczyzna otworzył szerzej oczy i wciągnął głęboko powietrze w płuca. Uważnie przyglądał się swojemu dziecku czy to co mówi jest prawdą – Tylko chcę, abyś zweryfikował moje podejrzenia. Chcę mieć stuprocentową pewność, zanim będziemy mogli o tym wszystkim powiedzieć.

- Dobrze. - odrzekł po chwili namysłu, jakby z nutą niedowierzania i wątpliwości, ale próbował jak najlepiej to ukryć, aby kolejny raz nie zranić zawczasu syna. Podszedł do teleskopu, schylił się i przez dłuższy czas wytężał wzrok, skupiając całą swoją uwagę na tym co dzieje się na nieboskłonie. Wtem się wyprostował i obrócił tułów w stronę chłopaka – Idź do mojego gabinetu i roześlij wszystkim przedstawicielom Bibliotek i do Ary wiadomość, że już wkrótce Przeznaczona się ujawni. - jego głowa wróciła do poprzedniej pozycji i tym razem patrzył na miejsce gdzie kiedyś było okno. - Już wkrótce odzyskamy naszą suwerenność. Nasz gatunek przestanie być wyśmiewany i nękany. Koniec z tym. - jego głos był pewny, dumny i pełen chluby. Wyprostował się jak struna a w kąciku oczy zaczęły się kłębić niewielkie kropelki łez

Nataniel wstrzymywał oddech podczas przemowy ojca. Wpatrywał się w niego jak zaczarowany. Miał wrażenie, że żadne inne dźwięki nie istnieją poza słowami Gabriela. Oczy mu świeciły radością. Był dumny z siebie z tego, że to on jako pierwszy ujrzał zbliżającego się Tarve na firmamencie.

- Ekhm. Chyba miałeś coś zrobić. - surowo zwrócił uwagę chłopcu

- A tak. Już idę. Przepraszam.